Şiir
TUT!
Erhan KARAMAN
Akıp giden ağaçların
dut mevsimidir durma benden uzak.
bir yarın var,
yarın için ayrılmışsa nefesimiz; biz!
Bu yüzden tut ellerimden..
Tut ikiye bölünsün tabakta aşım.
Belki de hoşuna gider bu tanrının,
ikiye katlanır ömrüm.
Tut
bir vagon gibi sen
bir vagon ben.
Raylarında dünyanın
uzayalım.
Bulayalım
dizlerimizi yeşile ve
maviye gözlerimizi.
Belki de kalabalığını unutturur dünya
sevinçten yeşerirse
kirpiklerinin uçlarında
asma bir üzüm dalı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder