Esmer bir gülüş dolduruyor
yüzümdeki boşluğu
dudağımda sesinden kalma bir sabah
durmadan yenilenir sözlerim
her kıpırdanışta.
Belki çocuklardan dinledin en güzel hikâyeni
Belki renksiz fotoğraflar eskitmiyor yüzünü
Ağaçları geçiyorum iğne yapraklı
Omzuma yükleyip eski çağlardan kalma adresleri
kusursuz bir uzaklığı gidermenin telaşındayım.
Neye sığınacaktım yüzünden başka,
her mavisi feryada açılan göğe mi?
kan yıkayan suya mı?
Bir savaş yeri gülüşünün yuvası
siyah ve beyaz gölgelere sinmiş yalnızlığımız
ve yağmurlu sokaklarda ıslatmışız ayaklarımızı
Bu sokakları geçiyorum ayağım su içinde
boynumdan düşen günahımı sürüyorum
Bozguna çıkıyorum hangi gülüşüne rastlasam…
